Rozdział 3

James

Tydzień mijał za tygodniem, miesiąc za miesiącem. W między czasie złamałem nadgarstek, chłopaki coś ćwiczyli, coś tam nagraliśmy i wyszło z tego Garage Days Revisted. Ep z coverami. Odwiedziliśmy Los Angeles parę razy, więc spędziłem sporo czasu z Kat. Mam wrażenie, że zaczyna coś między nami iskrzyć, ale nie jestem pewien. Później wielkimi krokami zbliżyła się do nas trasa, więc zaczęliśmy próby i nawet pojawiały się pierwsze pomysły na nowy album.

Próby zaczęliśmy dwa tygodnie przed rozpoczęciem trasy. Na jednej z nich podszedł do mnie Jason, co mnie trochę zdziwiło, bo najwięcej to on rozmawia z Kirkiem.

– James, słuchaj, nie wybierasz się może przed wyjazdem do LA? – spytał.

Wybieram się? Nie wiem, ale chętnie zobaczyłbym się z Katherine…

– Nie wiem, a co? – odburknąłem.

– Tak pytam, wiesz, jadę do Gwen i nie wiem czy Ty się przypadkiem nie wybierasz do Kat. – powiedział z uśmieszkiem na twarzy. Przesunąłem go na stronę i obdarowałem pytającym spojrzeniem. – Chłopie, nie udawaj, widziałem w jaki sposób na nią patrzysz.

– Odwal się. Nigdzie nie jadę.

Wywróciłem oczami i wróciłem do reszty zespołu. W sumie ta odpowiedź była raczej reakcją obronną niż faktem.

Nagle w progu pojawiła się niewysoka blondynka. Wyszliśmy na zewnątrz.

– Wiesz, że sypiając z sędziną nie…

– Daj spokój.

Dała mi do ręki piwo a sama zapaliła papierosa.

– Oboje dobrze wiemy, jak to wszystko wyglądało. – powiedziałam i wziąłem łyk. – Z resztą, za głupią bójkę przecież mnie nie udupią, no nie?

Milczała.

– Dorothee.

– No nie. – zaciągnęła się. – Ale James… – rzuciła peta na ziemię i przydeptała.

– Co?

– Za głupia bójkę nie ciągali by ciebie po sądach, nie? – powiedziała zarzucając mi ręce na szyi.

­­– Doris, do rzeczy. Co wiesz Ty, czego nie wiem ja?

– Ta dziewczyna, zeznała, że…

– Że co?

- Kurwa, James, daj mi dokończyć. Zeznała, że ją zgwałciłeś.

Teraz zupełnie zgłupiałam.

- Nosz kurwa ja pierdole, co za suka. Ratuję jej życie, a ta jeszcze mnie oskarża. Poczekaj. Chodzi o mnie w ogóle?

Zaczęła się śmiać.

– Jak ja to uwielbiam. – powiedziała, śmiejąc się. – Jak ja kocham jak jesteś przerażony, piękny widok.

Właśnie tak wyglądała moja znajomość z Dorothee. Nie było dnia żeby mnie nie wrobiła. Oczywiście poza tym świetnie się dogadywaliśmy. Znaliśmy się od liceum.

– Dobra, a teraz serio, ta laska chce się z tobą spotkać, przystojniaczku. – powiedziała poprawiając mi kołnierzyk dżinsowej kamizelki.

– To powiedz jej, że nie mogę. Sorry. ­– uniosłem ręce.

Popatrzyła na mnie zdziwiona.

– James Hetfield nie chce się spotkać z modelką?

– Nie.  

– Uuu czyżby ktoś zawładnął sercem mojego przyjaciela?

Zaczerwieniłem się i natychmiast spuściłem głowę, zasłaniając twarz włosami. Wziąłem głęboki wdech.

– Nie. I nie chcę się z nikim spotykać. – powiedziałem jednym tchem.

– To nie. – odwróciła się na pięcie.

Westchnąłem.

– Wiem, że chcesz. – puściła mi oczko, odwróciwszy się przez ramię. – Jutro o 16 pod… Eee nie pamiętam gdzie, zadzwonię do ciebie wieczorem. Cześć.

Katherina

Po nocnej rozmowie z Gwen na temat mojej pracy, następnego dnia, tak jak i przez kolejny tydzień, nie pojawiłam się w Whiskey. W tym czasie zaczęłam szukać zatrudnienia, a Collins dzwonił do mnie trzy razy. Ani razu nie odebrałam. Zrobiła to moja przyjaciółka. Na razie istnieje wersja, ze wyjechałam do rodziny w pilnej sprawie. Piękne kłamstwo.

Po dwóch tygodniach szukania pracy, okazało się, że w sklepie muzycznym, w którym pracuje Gwen, jest wolne stanowisko. Od razu się zgłosiłam i zostałam przyjęta. Jednak, formalnie, nadal pracowałam w Whiskey.

Udałam się więc z Gwen do tej zapchlonej speluny. Nie miałam innego wyjścia. Poszłam na zaplecze. Collins siedział za biurkiem i liczył jakieś pieniądze.

– Dzień dobry. Chciałam…

– No proszę, proszę, kogo my tu mamy! Słonko, dawno ciebie nie widziałem! – mówiąc to podniósł się i podszedł do mnie.

– Proszę tak do mnie nie mówić. Przyszłam panu oznajmić, że chcę zakończyć pracę. Mam nadzieję, że znajdzie pan kogoś dobrego na tę posadę.

– Żegnam. – odpowiedział.

Odwróciłam się i wyszłam. Poszło podejrzanie szybko. Jednak postanowiłam nie zaprzątać sobie tym dłużej głowy.

Wróciłyśmy do domu.

Gwen

Gdy otwierałyśmy drzwi, cofnęłam się do skrzynki na listy. W końcu, miesiąc dobiegał końca i wypadałoby sprawdzić, czy przyszły jakieś rachunki.

Wyjęłam kopertę ze skrzynki i wróciłam do domu.

– I co tam? – spytała Kat.

– Jakiś list. Do mnie.

Ostrożnie otworzyłam kopertę. Spojrzałam na podpis.

Rosalyn Rodriguez.

– Trzymajcie mnie ludzie!

– Przecież siedzisz.

– Wiem. Chodź tu bo nie wiem czy mam jakieś omamy czy co. Co tu jest napisane? – wskazałam na dół kartki.

– Rosalyn Rodriguez. Kto to?

– Moja matka. Chyba... - westchnęła.

Droga Gwen,

Mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku…

Przepraszam za te wszystkie lata milczenia. Ale uwierz, to było najlepsze co mogłam zrobić dla Was, Ciebie i Twojego ojca. Oczywiście patrząc z perspektywy czasu… Gdybym wiedziała jak to wszystko się skończy, nie zostawiłabym Was. Wtedy to było jedyne wyjście. Wiem, że nie masz pojęcia o czym mówię. I nie chcę tego teraz tłumaczyć. Chciałabym się z Wami spotkać i porozmawiać.

Proszę odpisz. Bardzo mi zależy.

Rosalyn Rodriguez.

Moje oczy napełniły się łzami. Ostatni raz widziałam matkę pięć lat temu. Pocałowała mnie na dobranoc, a rano już jej nie było. Nic z jej rzeczy nie zostało. Nawet nie zostawiła żadnej kartki, czy listu. Niczego. Przez te pięć lat nie widziałam czy ona w ogóle żyje. A teraz dostaję list.

Ona nawet nie wie, że tata nie żyje!

Przez tydzień myślałam o tym wszystkim. Napisałam kilka listów, jednak żaden z nich nie nadawał się do wysłania. W końcu udało mi się coś sklecić. Oczywiście zgodziłam się na spotkanie. Ciekawi mnie jak ona wygląda… Szczerze mówiąc nawet nie pamiętam… 



Kolejny. :) Baaaaardzo proszę o jakiś komentarzyk! :)