Rozdział 4.

Dziękuję bardzo za komentarze!  :)

James

Nie mam zielonego pojęcia co mnie popchnęło, żeby jednak zgodzić się na  spotkanie z tą laską. Nawet nie wiem jak ma na imię. I jest modelką. A modelki są często sukami. No może nie wszystkie, ale akurat te, które w swoim życiu spotkałem…

­– Cześć James. – powiedziała piszczącym głosikiem. Zemdliło mnie.

­– Cześć…

­– Renee. – wyciągnęła dłoń w moim kierunku.

Już miałem dość. Ale przecież nie będę skurwielem, nie?

– Słuchaj, wiem, ze pewnie myślisz, że jestem pusta jak te inne idiotki z mojej branży, i pewnie jeszcze sądzisz, że nie wiem kim jesteś, bądź, że wiem kim jesteś i lecę na sławę, kasę i inne bajery. Ale tak nie jest. Chciałam się po prostu z tobą spotkać i podziękować…

– Dobra, skończ ten monolog, proszę.

– Wybacz. Chciałam tylko powiedzieć, ze tworzycie świetną muzykę i chciałam cię poznać z tej drugiej strony. – powiedziała uśmiechając się.

I tak w ciągu kilku minut Jessica złamała większość stereotypów, które zdążyły przewinąć się przez moje myśli. Ale przecież mogła kłamać.

– Dobra, nie marnujmy czasu, wejdźmy do środka.

– Właściwie to czemu akurat ten klub? – spytałem z ciekawości.

– Zaraz zobaczysz. – uśmiechnęła się tajemniczo. – Mam nadzieję, że dobrze wydedukowałam…

Weszliśmy do klubu, w którym unosił się zapach piwa, potu i skór… Skór. Właśnie. Skąd wzięło się tu tylu ludzi z koszulkami… Motörhead? Przypadek.

Usiedliśmy przy barze. Renee zamówiła dla nas kolejkę wódki. Nie sądziłem, że tak szczupła, wręcz wątła osoba, a tym bardziej modelka, od razu rzuci się na alkohol. A jej niewinna twarz wręcz niepasowana do tego miejsca.

Postanowiłem zacząć rozmowę, bo zaczynało być drętwo.

– Skąd znasz Dorothee? – spytałem. Jedyne co przyszło mi do głowy. Nie starałam się zbytnio.

– Szczerze mówiąc to nie pamiętam… Chyba chodziłam kiedyś z nią na jakieś zajęcia. Jest bardzo… specyficzna.

– Fakt.

– A co?

– Tak pytam.

W klubie zaczęło się robić coraz głośniej. Nagle usłyszałem niski, zachrypnięty, męski głos. Rzuciłem okiem na scenę. Otworzyłem usta ze zdziwienia.

– Podoba się?

– Kobieto. I jeszcze się pytasz? – mówiąc to chwyciłem ją za rękę  poszliśmy w środek tłumu.

Renee coraz bardziej mnie urzekała. Nie byłą brzydka. Taka zwyczajna. I zachowywała się dosyć normalnie. Co mnie zaskoczyło. Czyżby pierwsza modelka, która złamie mój stereotyp na temat kobiet w tej branży?

Gdy koncert się skończył ponownie usiedliśmy przy barze i rozmawiając, pochłanialiśmy kolejne kieliszki wódki.

Katherine

Znów był poniedziałek, co oznaczało kolejny dzień pracy. Wydawałoby się, że to jeden z tych dni, kiedy przez całą moją zmianę nikt tu nie wchodził, więc poszłam na zaplecze i zaparzyłam sobie kawę. Kiedy wróciłam z kubkiem w ręku, do pomieszczenia weszła wysoka blondynka. Nie wyglądała na kogoś, kto gra na jakimkolwiek instrumencie. Ale cóż, może oceniam ludzi zbyt pochopnie.

Kobieta podeszła do półki z używanymi winylami. Przejrzała jeden po drugim, aż w końcu wyjęła jakiś. Podeszła do kasy ucieszona.

– Dobry wybór. – powiedziałam, ujrzawszy okładkę Master Of Puppets. – Są świetni na żywo. – dodałam.

– Oj tak. Poza sceną również. – uśmiechnęła się tajemniczo. – Szczególnie pan Hetfield. – rzekła wpatrując się w mnie.

Zmarszczyłam brwi, gdyż sposób w jaki wypowiadała słowa był bardzo… dwuznaczny.

– Nie wątpię.

– Wie pani, ostatnio miałam nawet okazję się z nim spotkać… Jest świetny w… pod każdym aspektem. – rozmarzyła się, nie spuszczając jednak ze mnie wzroku.

Wręczyłam jej zapakowaną płytę. Uśmiechnęła się szyderczo i wyszła.

Cóż, niektórzy to mają wyobraźnię…

Po skończonej zmianie, pojechałam jeszcze do Rainbow. Umówiłam się tam z Trevorem. On, w przeciwieństwie do mnie, nie zrezygnował z pracy w Whiskey. Miał mi mówić co się tam dzieje, bo, szczerze mówiąc, byłam ciekawa tej sytuacji. I w sumie to martwiłam się o niego. Był naprawdę miłym gościem. Zawsze ratował mi dupę, kiedy przez swoją głupotę coś odpieprzyłam. Wiele nas łączyło. W końcu, pracowaliśmy razem ponad rok…

Gdy dotarłam na Sunset Strip, od razu weszłam do lokalu. Rozejrzałam się, ale jego jeszcze nie było. Zajęłam miejsce przy barze i zamówiłam drinka. Dłużyło mi się w nieskończoność. Czarne scenariusze zawładnęły moimi myślami.

Zamówiłam kolejnego drinka. Nagle ktoś stanął za mną i położył mi rękę na ramieniu.

– Cześć. – powiedział tajemniczy, męski głos. Odwróciłam się w stronę postaci.

– Heeej, czy my się znamy? – zmierzyłam wzrokiem mężczyznę.

– Chyba nie, ale… Pracujesz w Whisky?

– Pracowałam. – nerwowo zaczęłam stukać paznokciami w szklankę. Rozglądałam się po pomieszczeniu. Cholera, gdzie jest Trevor?

– Aaaa to wszystko zmienia. Zawsze miałam do ciebie podejść jak skończysz zmianę i nigdy mi nie wychodziło. A kiedy w końcu byłem jako tako świadomy... Ostatnio. Przez ostatni tydzień może... To ciągle ciebie nie było.

– Aha. Fajnie. – rzuciłam obojętnie.

Jego twarz przysłaniały natapirowane, czarne włosy. Był wychudzony. Miał na sobie czarne rurki i dżinsową kurtkę. Chwila, zaczyna mi coś świtać…

– Tommy Lee. – wyciągnął rękę w moim kierunku.

– O Boże. Tommy! Pamiętasz mnie? To ja Kat!

– Kati… Turner? Nie sądziłem, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że ciebie widzę. – mówiąc to uścisnął mnie, nie przestając się uśmiechać.

– Czy ty przypadkiem nie grasz w Mötley…

– Crüe. Tak. – dokończył ucieszony. Uśmiechnęłam się. – Czekasz na kogoś czy mogę cię porwać?

– W sumie to już nie wiem.  – westchnęłam i położyłam głowę na dłoni, opierając się łokciem o bar.

Zaczęłam martwić się o Trevora. Naprawdę mnie to niepokoiło. Zawsze jest punktualny.

– Pójdziesz ze mną na chwilę do Whisky? Muszę coś załatwić…

– Mała, ale wiesz że tam jest teraz od chuja policji i tych innych?

– Co? Czemu? Co się tam stało?

– Szczerze to nie wiem. Możemy iść zobaczyć.

Klub był odgrodzony taśmą. Gdzieniegdzie stali policjanci pilnujący aby nikt się nie przedostał do środka. Podeszłam do funkcjonariusza zostawiając Tommy’ego gdzieś z tyłu.

– Przepraszam, czy mogę wiedzieć co się tu stało?

– Niestety nie mogę…

– Proszę… Tu pracował mój… chłopak. Trevor Davis…

– Oh.. Bardzo mi przykro.

– Nie rozumiem?

– Na terenie obiektu dokonano zabójstwa. Sprawca zbiegł.

– Dziękuję…

Gdy się odwróciłam, wpadłam na Tommy’ego.

Wróciliśmy z powrotem do Rainbow. Postanowiłam odnowić stare znajomości i spędzić wieczór z Tommym.

Usiedliśmy przy stoliku i zamówiliśmy po szklance whisky.

– Przykro mi, że straciłaś chło..

– To nie był mój chłopak. ­– powiedziałam wziąwszy łyk trunku. – Musiałam skłamać. Przecież inaczej bym się o niczym nie dowiedziała, nie?

– Sprytne. – uśmiechnął się.

Siedziałam z nim tak do północy. W życiu się tyle nie nagadałam. Szczęka bolała mnie od mówienia.

***

Wróciłam do domu. Gwen leżała na kanapie i czytała książkę. Kiedy przekroczyłam próg salonu, zmierzyła mnie wzrokiem.

– Gdzieś Ty się szlajała? – powiedziała wypuściwszy dym z ust.

– Spotkałam Tommy’ego, Collins zabił Trevora, a potem poszłam się uchlać. Mogłabyś tu nie palić?

– Nie spotkałam się z matką. – chyba udała, że nie słyszała tego, co jej powiedziałam.

– Czemu?

– Nie wiem. Przekładała to spotkanie już 3 raz. W ciągu jednego dnia. Nie wiem kiedy się z nią spotkam… Wkurwia mnie to już. Umówiłyśmy się na czwartek. Nie wiem co z tego będzie. Nie wiem. Nieważne. Kim jest Tommy?

– Tommy Lee. Z…

– No nie pierdol? Ten Tommy Lee? Chodziłyśmy z nim do liceum. Ganiałaś za nim jak pojebana!

– No jak pojebana to może nie… – zarumieniłam się.

– Wcale. I wcale nie tańczyłaś z nim na balu absolwentów całą noc. I wcale nie…

– Starczy, co?

– Zaproś go tu. – rzuciła i nagle zniknęła w swoim pokoju.